Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

#1 by kostask: Turnpike - Where There is Nothing


   Δέκα χρόνια πέρασαν από το ντεμπούτο άλμπουμ των Turnpike. Είναι πολλά για μια μπάντα που υποτίθεται είναι ενεργή και ψάχνει την αναγνώριση όταν μόνο λίγες χούφτες ανθρώπων τη γνωρίζουν. Ίσως η απάντηση έρχεται από τον τίτλο του 2ου άλμπουμ που συμπληρώνει αυτόν του 1ου, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι αυτό έγινε ηθελημένα από την μπάντα του Brisbane: 

"Humans find patterns" ...... "Where There is Nothing"

   Θέλοντας να το κάνουν ή όχι -μικρή σημασία έχει- οι Τurnpike προσφέρουν μια μεγάλη αλήθεια στο σημερινό μουσικό στάτους κβο: μην ψάχνετε για μοτίβα (ντεμπούτο άλμπουμ, καλύτερο 2ο, τρίτο που καταξιώνει τη μπάντα), μην ψάχνετε για νεόκοπους Σωτήρες, μην ψάχνετε για στοιχεία που οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που βλέπετε/ακούτε μπροστά σας. Εδώ και χρόνια έχω κουραστεί να απογοητεύομαι από νέες μπάντες που νόμιζα ότι θα είναι οι μπάντες της γενιάς μου, οι μπάντες που θα επηρεάσουν τις επόμενες γενιές και θα συνεχίζουν να μνημονεύονται σε λίστες σαν κι αυτήν εδώ 20 χρόνια αργότερα. 
   Οι μπάντες που μάθαμε στα 80's-90's δεν υπάρχουν πλέον, καλώς ή κακώς και δεν το λέω αυτό με στυλ "δεν βγαίνουν μπάντες πια όπως παλιά", αλλά σίγουρα δεν βγαίνουν πλέον με το μοτίβο στο οποίο είχαμε συνηθίσει. Φταίει η σημερινή σταθερή πολιτική κατάσταση των χωρών αυτών, που ζει σε ένα καθαρό, αποστειρωμένο περιβάλλον που δεν τους προκαλεί οργή ώστε με τη σειρά της αυτή να εκφραστεί μουσικά? Φταίει ο τρόπος που ακούμε πλέον μουσική, που από κάτι χειροπιαστό έχει μετατραπεί σε κομμάτι προγράμματος κινητής τηλεφωνίας? Φταίνε τα social media και η υπερέκθεση των συγκροτημάτων που καίγονται στον βωμό του next big thing? Σίγουρα είναι πολλές οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως είναι ξεκάθαρο και ο μόνος τρόπος είναι να συμβιβαστούμε όλοι μ αυτό. Απόλαυσε αυτό που ακούς όταν το ακούς, χωρίς να οραματίζεσαι τους νέους Sonic Youth, τους νέους Pixies, τους νέους Nirvana, τους νέους Radiohead κλπ.. 
   Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν απλά και μόνο για να συγκρατήσω τον εαυτό μου από μια ακόμα μελλοντική απογοήτευση. Γιατί σε κανονικές εποχές, θα έγραφα ότι ακούγοντας το "Where There is Nothing" είναι σαν να ακούω τους Fugazi για πρώτη φορά, σαν να ακούω τη μπάντα της επόμενης εποχής. Πλέον εύχομαι όντως να μην είναι αυτή η "μοίρα" των Turnpike, γιατί πολύ απλά δε θα εκπληρωθεί ποτέ. Όμως αυτό δεν αναιρεί το πόσο απολαμβάνω να τους ακούω σήμερα. 
   Με λένε kostak, έχω συμβιβαστεί και είμαι καλά. 

Συνολικά, αυτά είναι τα άλμπουμς που με τον τρόπο τους όρισαν τη μουσική μου χρονιά: 

1. Turnpike - Where There Is Nothing
2. Cowards - Interviews With Dull Men
3. Oranssi Pazuzu - Värähtelijä
4. Trust Punks - Double Bind
5. Civil Union - Seasick, Lovedrunk
6. Death Pedals - Meat House
7. Future Of The Left - The Peace And Truce Of Future Of The Left
8. Ulver - Atgclvlsscap
9. Neurosis -"Fires Within Fires
10. King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infinity
11. Xiu Xiu – Plays The Music Of Twin Peaks
12. Roger Goula – Overview Effect
13. Cobalt - Slow Forever
14. Spines – Lymph Nodes
15. Ulrika Spacek - The Album Paranoia
16. Cavern of Antimatter - Void Beats/Invocation Trex
17. The Body - No One Deserves Happiness
18. Gojira - Magma
19. Radiohead - A Moon Shaped Pool
20. Kino Kimino - Βait is for Sissies


Δεν υπάρχουν σχόλια: