Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Όχι στο όνομά μας

Είναι από τις λίγες φορές που πραγματικά συμφωνώ απόλυτα με μία τέτοια κίνηση. Μία λέξη: αξιοπρέπεια.

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων καλούμε όλους όσους διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα στις 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το παρακάτω κείμενο και όλους του χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.

Όχι στο Όνομά μας


Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.

Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08


Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”

- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08


Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.


Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.


Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.


Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.


Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.


Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Ένας χρόνος muz!cOn



Τί λες τώρα?....

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το πρώτο ποστ?


The Birthday Party (φυσικά)


Ulysses: το νέο single των Franz Ferdinand


Άθλιο είναι, αλλά ακούστε το. Το ολοκληρωμένο τους άλμπουμ τους (Tonight: franz ferdinand) θα κυκλοφορήσει στις 26 Ιανουαρίου.
Whatever happened to their rock'n'roll??


Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

"The Wrestler" (Darren Aronofsky)


Η πρώτη ταινία του φεστιβάλ για μένα. Έπονται τουλάχιστον άλλες έξι (και βλέπουμε...).
Το στόρι πάνω κάτω το ξέρετε. Ο Mickey (όχι ο Μάους ντε, ο Rourke) βγάζει τα εσώψυχά του στο ρόλο της ζωής του. Μετά τον εκπληκτικό Marv, μας δίνει τον ακόμα εκπληκτικότερο Ram, έναν παρηκμασμένο και γερασμένο παλαιστή -πρώην μεγάλο αστέρι του κατς- που αγκομαχεί στη βιοπάλη (πιο κυριολεκτικά δε γίνεται). Κλασσική φιγούρα washout Αμερικανού που κάποτε ήταν κάποιος, έχει κόρη που δε μιλιούνται, ζει σε τροχόσπιτο που του κάνουν έξωση και τη βγάζει κάθε βράδυ σε στριπτιτζάδικο. Πόσες φορές το έχεις δει το σκηνικό? Πολλές. Σε τι διαφέρει αυτή τη φορά θα μου πεις? Ουίσκια υπάρχουν πολλά. Και όλα κάνουν την ίδια δουλειά πάνω κάτω. Το ίδιο όμως είναι να πίνεις 12άρι famous και το ίδιο να πίνεις ΤζουΜπου?

Ο Αρονόφσκι σίγουρα μαλάκωσε (από το 'fountain' ακόμα), σίγουρα δείχνει ότι δε θα ακολουθήσει ξανά τον δρόμο του 'Πι' ή του 'Ρέκβιεμ', όμως παραμένει ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης της σκηνοθεσίας. Καταφέρνει, με χειρουργική ακρίβεια, να βγάζει μέσα από τους (αντι)ήρωές του τα άντερά τους, τα στομάχια τους, τις καρδιές τους, τις ψυχές τους, αφήνοντας πίσω του ζωντανά πτώματα. Η προσωπογραφίες (κυρίως βέβαια του Ram) είναι εκπληκτικές. Η φυσικότητα με την οποία αφήνει να εξελιχθεί η ταινία στις σκηνές πάλης (διάβασα ότι δε χρησιμοποίησε κομπάρσους, αλλά έβαλε αληθινούς θεατές μέσα που έβλεπαν πραγματικό αγώνα κατς, ενώ οι περισσότεροι παλαιστές που εμφανίζονται είναι γνωστοί παλαιστές στο Αμέρικα), αλλά και τα -πολλά είναι η αλήθεια- κουνημένα πλάνα, με την κάμερα να ακολουθεί τον ήρωα από πίσω, είναι καταλυτικά στο να σε βάλουν μέσα στη ταινία. Δε θα πω περισσότερα για το στόρι, γιατί θα αρχίσω τα spoilers μου φαίνεται.

Η Marisa Tomei -εκτός του ότι είναι απλά μια ΘΕΑ- ταιριάζει πολύ με τον ρόλο της "ώριμης" στριπτιτζούς (ναι, εννοείται τα βγάζει πάλι!), ενώ η Evan Rachel Wood δε ξεχωρίζει ιδιαίτερα (αν και δεν εμφανίζεται και πολλά λεπτά), χωρίς όμως να είναι και κακή. Η μουσική για μια ακόμα φορά είναι αυτή που πρέπει να είναι (εμ, Clint Mansell είναι αυτός). Το σενάριο δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό, έχει όμως πολύ καλή συνοχή και μερικά πολύ πετυχημένα ξεσπάσματα αστείων διαλόγων.
Στο ψητό: δεν ξετρελάθηκα όπως ίσως ανέμενα για ταινία του Αρονόφσκι, όμως είναι μια πραγματικά πολύ καλή ταινία.
Α, κέρδισε και το χρυσό λιοντάρι στη Βενετία.

imdb

Stereo MC's, The Residents και του πουλιού το γάλα


Υπάρχουν διάφορα είδη συναυλιών:

1. υπάρχουν αυτές που πας επειδή καραγουστάρεις τη μπάντα, έχεις αγοράσει ό,τι z-side έχει βγάλει, γνωρίζεις το Α.Φ.Μ. του κουνιάδου του μπασίστα και είσαι σίγουρος -πραγματικά ΣΙΓΟΥΡΟΣ όμως- ότι παίζουν μόνο για σένα. Πας και στέκεσαι ώρες πριν τη συναυλία στη μπροστινή σειρά και φροντίζεις να φέρεις μαζί σου 1-2 φίλους-ντουλάπες για να μαρκάρεις την περιοχή σου ("Δεν κατάλαβες καλά φιλλλαράκι! Αυτός είναι ο ΔΙΚΟΣ μου χώρος! Τί είπες? THIS IS ΦΑΠΑ ρεεε!!!"). Λογικό αποτέλεσμα? Αν είσαι μαλλιάς, ψάχνεις να βρεις την κοτσίδα σου που -χωρίς να το καταλάβεις- την έκοψες και την πέταξες στον frontman ως σουβενίρ, ενώ αν είσαι κασίδας, ευχαριστείς τον Θεό του Rock'n'Roll που ο κιθαρίστας σου πέταξε ένα μάτσο τρίχες (με ένα μπλε λαστιχάκι πάνω του) αντί του setlist που διακαώς ούρλιαζες να πάρεις. Σκισμένο τζιν, 7-8 μελανιές, φωνή αλά-TomWaits και χαμόγελο που διαρκεί 1 βδομάδα είναι συνηθισμένα παράσημα.

2. υπάρχουν αυτές που πας για να πας. Έτσι βρε αδερφέ, για να μπορείς να λες ότι κάποια στιγμή πήγες και τους είδες, ασχέτως αν δεν έχεις ούτε τζινγκλάκι από δαύτους τους περίεργους. Από περιέργεια θέλεις πες το, από το ότι θα έχεις καλή παρέα θέλεις πες το, από βαρεμάρα Σαββάτου θέλεις πες το, από το γεγονός ότι έχεις ακούσει 2-3 πράγματα για αυτούς (ή μήπως το γεγονός ότι έχεις να μιλήσεις σε γυναίκα από την εποχή που η Εύα έτρωγε μόνο αχλάδια?). Λογικό αποτέλεσμα? Αυτό παίζεται. Μπορεί να φύγεις ενθουσιασμένος γιατί ανακάλυψες τον τροχό, ή να αρχίσεις να νιώθεις ο ίδιος σαν τροχός, έτσι που γυρνοβολάει το κεφάλι σου από τα ξύδια που κατέβασες για να ανταπεξέλθεις στο live. Μπορεί να μη φταίνε αυτοί, μπορεί να φταίει ότι ήσουν όλο το Σάββατο στη δουλειά και πήγες κομματιασμένος στα καπάκια. Μπορεί να είσαι πολύ λίγος για να το εκτιμήσεις. Δεν ξέρεις...

3. υπάρχουν όμως κι οι σίγουρες. Είναι αυτές που ξέρεις τι θα δεις, τι θα ακούσεις και τι θα κάνεις. Είναι η 2η, η 3η...η ν-οστή φορά που τους βλέπεις, αλλά πας γιατί ξέρεις ότι θα περάσεις ωραία. Μπορεί κάποτε να σ'άρεζαν πολύ, μπορεί μάλιστα ο ΔΙΣΚΟΣ τους να αποτελεί ένα από τα πρώτα παιδικά σου ακούσματα που έχουν χαραχτεί όσο ελάχιστα στο μυαλό σου, όμως πλέον μπορεί να μην τρελαίνεσαι με τα καινούρια τους (ή ακόμα και να μην ακούς πλέον το ΔΙΣΚΟ τους). Όμως πάλι πας, γιατί είναι σαν να τα λες με κάτι παλιόφιλους που ήρθαν για επίσκεψη για μια ακόμη φορά. Και χορεύεις. Και χαμογελάς. Και singalongτραγουδάς. Και ξεχνιέσαι από όλες τις μαλακίες που σου έχουν φορτωθεί το τελευταίο διάστημα.Και τους χειροκροτάς. Και τους ξαναδίνεις ραντεβού για την επόμενη φορά. Και χαίρεσαι να βλέπεις όλο τον κόσμο εκεί μέσα να σκέφτεται περίπου όπως εσύ. Να μη δίνει σημασία στις λεπτομέρειες και απλά να χορεύει. Είναι κάποια live που απλά περνάς πολύ καλά. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη μουσική καθαυτή, όσο με τη διάθεση που αυτή σου προκαλεί. Λογικό αποτέλεσμα? Κρυολόγημα. Εμ, αν βγαίνεις από το club με ρούχα ποτισμένα στον ιδρώτα που έχυσες χορεύοντας, τί περιμένεις?


Το παιχνίδι των αντιστοιχιών (ανάποδα):

3. Stereo MC's
2. The Residents (οκ, πρέπει να είμαι δίκαιος. Οι Residents δεν είναι συναυλία ακριβώς, είναι ολόκληρη μουσική παράσταση)
1. Εγώ πότε θα γίνω μάνα?


Υ.Γ.1) Διαρκείας για το Principal, πώς βγάζω? Μετράω ήδη 4 συναυλίες από τον Σεπτέμβριο και θα πάω σίγουρα σε άλλες 3 μέσα στο επόμενο δίμηνο.

Υ.Γ.2) Συγνώμη για την έλλειψη τεχνικών πληροφοριών, αλλά δεν έχω όρεξη τώρα....

Υ.Γ.3) Για φωτογραφίες από Residents πάνε μια βόλτα από τον Ίνδικτο. Η τελευταία (ναι, η κουνημένη) είναι αποτέλεσμα του Jameson... :))



Υ.Γ.4) Μαλακία ποστ. Μην το διαβάσεις (χαχα, στο είπα στο τέλος!)


Α-δικαιολήτως απών

Έχω χαθεί τελείως ε? Μόλις 2 posts σε μια εβδομάδα? Αρνητικό ρεκόρ λέμε! Όμως, πραγματικά δεν προλαβαίνω με τη δουλειά που έχει πέσει. Οι μόνες ώρες που δεν ήμουν στο γραφείο όλες αυτές τις μέρες ήταν όταν πήγα στα δύο live (Stereo MC's και Residents) και χθες που πήγα να δω το "Wrestler" του Aronofsky στο φεστιβάλ. Να φανταστείς, για πρώτη φορά μετά από -πάρα- πολλά χρόνια δεν έχω μουσική συνέχεια να παίζει! Κρίμα κιόλας, γιατί έχω πολύ πράμα να γράψω από τις συναυλίες και το φεστιβάλ, ελπίζω να βρω χρόνο να το κάνω μέσα στην εβδομάδα.

Absent Friend (Bark Psychosis)





Υ.Γ. Τρίτη συνεχόμενη νίκη της Ηρακλάρας (2η για το πρωτάθλημα), 2 γκολ ενεργητικό, κανένα γκολ παθητικό και όλα αυτά την ίδια μέρα που ο Μπάοκ έχασε. What a lovely day indeed!

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Shots #3 - Monika

Ναι, ακόμα ένα ποστ για τη Μόνικα, διαφορετικό όμως αυτή τη φορά. Όχι μόνο τα μυαλά της δεν βαράνε 12 μποφόρ, αλλά γράφει και το παρακάτω στη σελίδα της στο myspace, έστω κι αν σε καμία περίπτωση δεν έφταιγε η ίδια για ό,τι έγινε στη συναυλία της Θεσσαλονίκης. Ένα ειλικρινές -όσο δεν πάει- δείγμα του ήθους της να το πω? Θα το πω!

"ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ για τη Πέμπτη 6/11 στο Μύλο Θεσσαλονίκης

Πραγματικά αυτό που έγινε τη Πέμπτη με τον κόσμο δε μπορώ ούτε εγώ η ίδια να το χωνέψω. Ήταν αδιανόητο. Κανείς δε περίμενε τόσο πολύ κόσμο και όταν μου είπαν για την ουρά έξω φρίκαρα γαιτί δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Αυτοί που έπρεπε μάλλον δε φέρθηκαν και πολύ σωστά.
Κάποιος μου πρότεινε να βγώ έξω να παίξω στην αυλή. Ίσως έπρεπε να το είχα κάνει.
Τι να πώ.. Και πάλι χίλια συγνώμη για την ταλαιπωρία. Υπόσχομαι οτι θα έρθω και πάλι σύντομα Θεσσαλονίκη και τα πράγματα θα συντονιστούν πιο σωστά.

Επίσης, γκάφα νούμερο 2, κατά τη διάρκεια της συναυλίας , στο πλαίσιο διαλόγων με το κοινό, ανέφερα τη συχνότητα ενός ραδιοφωνικού σταθμού. Μακάρι να μπορούσα εκείνη τη στιγμή ν'αναφέρω έναν-έναν όλους τους σταθμούς της Θεσσαλονίκης! Απλά το μυαλό μου πάνω στη σκηνή δε στέλνει και τα πιο κατάλληλα σήματα.. Με συγχωρείτε, πραγματικά, γιατί ξέρω οτι πολλοί σταθμοί υποστηρίζουν τη δουλειά μου και τους ευχαριστώ πάρα πολύ.

Αυτά.

Ευχαριστώ όλους όσους ήρθαν, για μενα και τους μουσικούς ήταν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες. Θα μπορούσε να ήταν η ωραιότερη αν δεν έκανα αυτά τα λάθη τη Πέμπτη ώστε να θέλω να γράψω αυτό το μήνυμα σήμερα.

Θα ξαναέρθω και θα μπούμε όλοι μέσα για να περάσουμε ακόμα καλύτερα!

Σας φιλώ πολύ, Μόνικα"

Shots #2 - Stereo Nova


Μόλις διάβασα κάτι στο blog του Πετρίδη που μ'έκανε σχεδόν να ανατριχιάσω. Ναι, καλά καταλάβατε: οι Στέρεο Νόβα ξανά μαζί! Αν και προς το παρόν το μόνο που έχει ανακοινωθεί είναι ένα live στο πάρτυ του Lifo (5 Δεκεμβρίου), πιστεύω ότι είναι το πρώτο βήμα πριν από την -εδώ και λίγο καιρό φημολογούμενη- επανασύνδεση του αγαπημένου συγκροτήματος.
Να και μια επανασύνδεση που φέρνει χαμόγελα χαράς, αντί για μειδιάματα ειρωνίας...

Τίμιο Ξύλο

η εξέλιξη...




και η παλιά γενιά...


There Is No Time (Σε Λέω)


"ο χρόνος είναι ένας μεγάλος δάσκαλος, που όμως σκοτώνει όλους τους μαθητές του"


Αυτό είναι ένα non-post
Αυτό είναι ένα non-paper
Αυτό είναι non-sense




Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

Το Live όπως το φαντάστηκα


Imagine 89.7 ακούτε καθόλου? Δε χάνετε και τίποτα σπουδαίο. Το σλόγκαν του σταθμού είναι "Το ραδιόφωνο έτσι όπως το φαντάστηκες".
Χθες στο stage του Μύλου (πρώην Liebe, ακόμα πιο πρώην Club) έπαιζε ζωντανά η περίφημη Monika (μία είναι η Monika) και η οργάνωση απ' ότι κατάλαβα ήταν του Imagine. Οργάνωση είπα? Γράψε άκυρο.
Είπα να πάω κι εγώ στο live, όχι τόσο γιατί μ'αρέσει η Monika (πολύ καλή ελληνική προσπάθεια που σίγουρα θέλει στήριξη, δεν είναι όμως το κοσμογονικό γεγονός στη μουσική όπως το παρουσιάζουν κάποιοι), αλλά κυρίως από περιέργεια για να δω το hype της, τη στιγμή που γίνεται. Περίμενα ότι θα έχει κόσμο, αλλά όχι αυτό το πράγμα που είδα. Έφτασα λίγο πριν τις 22:00 (όπου υποτίθεται θα ήταν η ώρα έναρξης) και ο κόσμος έφτανε μέχρι την κεντρική πόρτα του Μύλου! Κάτι θα παίχτηκε σκέφτηκα κι έχει καθυστερήσει το live για κάποιο λόγο. Αφού περνάει μια ολόκληρη ώρα (!) από τότε χωρίς καμία ενημέρωση για το τί έχει γίνει, βγαίνει κάποιος από τον χώρο και λέει:
"Ο χώρος έχει γεμίσει και όποιος θέλει να μπει, να ξέρει ότι μπαίνει με δική του ευθύνη"!! Πράγμα που σημαίνει ότι τα χίλια περίπου άτομα που περίμεναν απ' έξω δεν ήταν όλος ο κόσμος, αλλά μόνο αυτοί που δεν χωρούσαν! Άκουσα κιόλας το εκπληκτικό, ότι μέσα είχε τραπεζάκια (...) και κάπου εκεί η σεμνή τελετή της βραδιάς είχε φτάσει στο τέλος της για μένα (και άλλα 700-800 άτομα).
Και απ'ότι φαίνεται, χάθηκε κι η τελευταία "ελπίδα" να δω τη Monika, όχι πως φταίει η κοπέλα βέβαια. Η ίδια δεν έκανε κάτι να τα προκαλέσει όλα αυτά.
Τί σου κάνει όμως αδερφάκι μου η υπερπροβολή από τους πάντες (περιοδικά, e-zine, fun-zine, μπλουτζιν, ραδιόφωνα, στόμα-με-στόμα) ε? Και από την άλλη βλέπεις 250 άτομα στους Animal Collective, καμια 80αριά στους Trans AM (αν και επειδή έγινε στο Orient, καλά έκανε ο κόσμος που δεν πήγε) και δε σου πάει η καρδιά να χαρείς ότι σε live μιας "indie" Ελληνίδας τραγουδίστριας-τραγουδοποιού πήγε τόσος κόσμος...
Πυροτεχνήματα φίλε μου...πυροτεχνήματα.

Υ.Γ. 1) Ακούγεται πολύ σοβαρά ότι οι James θα έρθουν στις 29 Νοεμβρίου μόνο στη Θεσσαλονίκη και ότι θα τους φέρει πάλι ο imagine. Ε ρε γέλια που έχουν να πέσουν άμα έχουν την ίδια οργάνωση....

Υ.Γ.2) Μόλις είδα ότι ο φίλος kapetank -που τυχαία συναντηθήκαμε στο microMond που έπαιζε ο Indictos μετά το "φανταστικότερο" live της ζωής μας- ανέβασε ποστ με το ίδιο θέμα και μάλιστα πολύ καλύτερο από το δικό μου. Πάvε μια βόλτα από εκεί.

Υ.Γ.3) Ε, όχι και η πρώτη πόρτα που έφαγες από live στη ζωή σου να είναι στη Monika!!

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Just Singing a Song Won't Change the World

Κι εκεί που έλεγα ότι θα το παίξω μεγάλη μούρη, νομίζοντας ότι θα είμαι ο μοναδικός που θα σκεφτόταν να ανεβάσει το 'The times are A-changin' από τον Bob Dylan τέτοια μέρα ("we can change" ήταν το σλόγκαν της καμπάνιας του Ομπάμα ντε), ήρθε το γιουτιούμπι να με ταπώσει. Βρήκα περίπου 131.464.562 διαφορετικά βίνδεος αφιερωμένα στη νίκη ή απλά στην περιοδεία του Ομπάμα, τα οποία όλα είχαν αυτό το τραγούδι σαν χαλί!

Τα πήρα κι εγώ λοιπόν και αφέθηκα στους στίχους του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Neil Young, που στο ολοκαίνουριο άλμπουμ του έχει αυτό το διαμαντάκι.

Just Singing a Song Won't Change the World


Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Ασταδιάλα!


Δηλαδή ρε πούστη μου θα πρέπει πρώτα να φύγω για να υπηρετήσω τη μαμα πατρίδα και μετά από μόλις 10 μέρες να έρχεται καταιγίδα από συναυλίες και μάλιστα και στη Θεσσαλονίκη?? Εεεε έλεος πια! Επίτηδες το κάνουν?

Προσέχτε, μπαίνω αρχές Φεβρουαρίου, οκ? Το πρόγραμμα μετά έχει ως εξής:
7 Φεβρουαρίου - And also the trees
20 Φεβρουαρίου - Mogwai (μόλις ανακοινώθηκαν)
20 Φεβρουαρίου - Tindersticks (ναι, είναι ίδια μέρα με τους Mogwai, αν και φαντάζομαι θα αλλάξει αυτό)
6 Μαρτίου - Junior Boys

Γκρρρρ.... μπου-χουυ....κλαψ-κλαψ.... (και λυγμ-λυγμ μη σου πω)

Τουλάχιστον, μάλλον προλαβαίνω Calexico στις 1 Φεβρουαρίου.

Αμ, το άλλο? Έλεγα να πάω ταξιδάκι κάπου Ευρώπη τον Ιανουάριο (για Λονδίνο σκεφτόμουν) μπας και πετύχω κανα καλό live. Μαντέψτε τί βρήκα: ο Ιανουάριος είναι ο πιο νεκρός μήνας της χρονιάς! Δεν έχει τίποτα τον Γενάρη (τα μόνα live που βρήκα είναι Grace Jones και Streets....).

Αααα, ψέμματα.

Βρήκα κι αυτό.

Το απόλυτο live.

Η πεμπτουσία της μουσικής.

Το ιερό δισκοπότηρο των μουσικόφιλων.

Το live που λες ότι μπορώναπεθάνωευτυχισμένοςτώρα.

Το live που θα γίνει στο Hammersmith Apollo παρακαλώ.

ΑΥΤΟ

Προσέξτε την περιγραφή της μουσικής του (της ποιας??). Rock/Pop (!!!!!)