Είμαι ανεκδιήγητος, κατάπτυστος και μπορείτε να ΜΕ πείτε ότι θέλετε (μέχρι και Phil Collins). Το είχα δει ότι οι συνθλίβουσες κολοκύθες θα έβγαζαν νέο EP (ουδεμία σχέση με τη BP) στην αρχή του έτους, αλλά μετά το ξέχασα! Μου ήρθε λοιπόν σήμερα η ουρανοκατέβατη κολοκύθα στην κεφάλα και θυμήθηκα ότι πρέπει κάποια στιγμή να ακούσω μία από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες (τί κάνω άραγε στις μισητές?), που έβγαλαν ένα από τα άλμπουμ που κοιτάω με περισσή περηφάνεια στη δισκοθήκη μου (για το 'Mellon Collie and the infinite sadness' φυσικά μιλάω).
To 'American Gothic' περιέχει 4 τραγούδια, τα οποία -παραδόξως- ΜΕ άρεσαν όλα. Και λέω παραδόξως γιατί το 'Zeitgeist' ήταν ψιλομπαρούφα εδώ που τα λέμε. Ξεχωρίζει βέβαια κατιτίς παραπάνω το 'The Rose March', όμως και τα άλλα τρία δεν πάνε πίσω. Υπάρχει σαφής στροφή του Corgan σε πιο folk-rock μονοπάτια, που θυμίζουν -λίγο έστω- εποχές 'adore'. Αυτό που μου έκανε αρνητική εντύπωση όμως είναι η άθλια παραγωγή, που για μια ακόμα φορά βάζει τη φωνή του Corgan πάνω από τα όργανα, πνίγοντας κάποια πολύ όμορφα σημεία της ενορχήστρωσης. Πέραν αυτού όμως, είναι 4 τραγούδια που σίγουρα δεν απογοητεύουν και που αν μη τι άλλο αφήνουν καλές υποσχέσεις για το επόμενο άλμπουμ τους.
The Rose March
Sunkissed
5 σχόλια:
ημουν τρελος και παλαβος με smashing pumπkins,με το mellon collie εβγαλα ανετα 18 μηνες στρατο χωρις να σκοτωσω καποιον ενω με το adore ημουν στο metropolis στην πανευρωπαικη πρωτη μερα κυκλοφοριας του δισκου που εγινε στις 12 το βραδυ ,φυσικα ειχα παει στον λυκαβητο απο τις 5 το απογευμα για να ειμαι πολυ κοντα στο stage
πιστευα στο ταλεντο του corgan αλλα τετοια πατατα δισκος οπως ο προηγουμενος δεν εχει βγει
εννοειται οτι ηδη τον εχω διαγραψει απο τομ σκληρο..
οποτε ειμαι επιφυλακτικος...
τωρα που θυμηθηκα την συναυλια
θελω να πω στον ηλιθιο που πετουσε κερματα και πετρες στην darcy οτι γαμιεται
..κομπλεξαρες ψευτομαγκες, σε καθε συναυλια υπαρχουν 4-5 μαλακοπιτουρες που εκ του ασφαλους και στο σκοταδι κανουν τους μαγκες και βγαζουν τα κομπλεξ τους
...εχει δίκιο ο καπετάνκ. Στην Ντάρσι μόνο λουλούδια. (είχα κόλλημα μιαν εποχή με δαύτη, μετά μου πέρασε).
Πάντως, αν εξαιρέσουμε το ντισάρμ, όταν οι Πάμπκινζ πιάνουν ακουστικές κιθάρες στα χέρια τους θέλω να τους δείρω. Τίποτε δεν μάθανε απ΄ το δικό τους Μαγιονέζ;
πάνο, όλοι πιστεύω την περάσαμε τη καψούρα μας με τη Ντάρσι...(στο βίνδεο κλιπ του ava adore ήταν εκπληκτική τώρα που το θυμάμαι...)
kapetank, έτσι είναι, σε κάθε λάιβ υπάρχουν αυτοί. Θυμάμαι κάποια χρονιά που είχα πάει στο river-party και έπαιζαν οι πυξ-λαξ (δε θέλω σχόλια, φεστιβάλ ήταν...), ένας μπούφος πέταξε ένα πανί με φωτιές (που μάλλον το είχε ποτίσει σε αλκοόλ) πάνω στα μαλλιά του Πλιάτσικα! Κάποιες τούφες του πήγαν κλαμμένες...
River, ακόμα χτυπιέμαι που έχασα εκείνη τη συναυλία. Κι εγώ επιφυλακτικός ήμουν πριν ακούσω το EP, αλλά ΜΕ άρεσε. Δεν τρελάθηκα, όμως σαν την πατάτα του Zeitgeist μια φορά δεν είναι.
Είμαι ότι ναναι!! Στην τρίτη παράγραφο απάντησα στον River που δεν έγραψε τίποτα ο άνθρωπος!!! Sorry kapetank, σε σένα απευθυνόμουν.
Πωωωωω, θέλω άδεια....
(φεύγω σε λίγο για Matt Elliott, ελπίζω να με φτιάξει λίγο γιατί δε με βλέπω καλά)
Δημοσίευση σχολίου